hayat bazen çok yalnız… gece hızla akan parlak ışıkların arasında tek başına ağır ağır yürümek gibi kimi zaman… nereye doğru yürüdüğünü tam olarak bilemeden yürümek, duranlara çarpmadan…
ayaklarının altındaki kaygan toprağın üzerinde, varlığının temeli olduğunu bile bile ilerlemek, varlığının ilk adımından son adımına doğru…
zaman zaman odana girip bir daha hiç çıkmamak istersin… duvarların arasında saklanmak istersin kimse seni bulamasın diye… yalnızlığının bile yalnız bırakmasını istersin seni… yatağına başını koyup saatlerce ağlamak istersin, gözyaşlarının bile gözlerinden kaçıp seni yalnız bıraktığını bulanık gözlerle görmek için…
kırdığın bütün kalplerden özür dilersin kendi içinde…
eline kalemi alıp, yaşadığın herşeyi herkese ithaf etmek istersin…
ve bir an durup vazgeçersin…
elime kalemi alıp, yaşadığım herşeyi sadece ve sadece kendime ithaf etmek istiyorum…
kırdığım bütün kalplerden özür diliyorum kendi içimde…
zaman zaman odama girip bir daha hiç çıkmamak istiyorum… duvarların arasına saklanmak istiyorum kimse beni bulamasın diye… yalnızlığımın bile yalnız bırakmasını istiyorum beni… yatağıma başımı koyup saatlerce ağlamak istiyorum, gözyaşlarımın bile gözlerimden kaçıp beni yalnız bıraktığını bulanık gözlerle görmek için…
ayaklarımın altındaki kayhan toprağın üzerinde, varlığımın temeli olduğunu bile bile ilerlemek, varlığımın ilk adımından son adımına doğru…
hayat bazen çok yalnız… gece hızla akan parlak ışıkların arasında tek başıma ağır ağır yürümek gibi zaman zaman… nereye doğru yürüdüğümü tam olarak bilmeden yürümek, duranlara çarpmadan…
Dr. Kerem Koseoglu 
Leave a Reply