bir şair olmak istiyorsan, etraftaki diğer şairler gibi görünmek zorunda değilsin. bir müzisyen olmak istiyorsan, etraftaki diğer müzisyenler gibi görünmek zorunda değilsin. bir mimar olmak istiyorsan, etraftaki diğer mimarlar gibi görünmek zorunda değilsin. onlar gibi görünmediğin zaman seni içten içe dışlayacaklarından, veya diğer insanların seni bir şair, müzisyen, mimar olarak değerlendirmeyeceklerinden mi korkuyorsun? bu şekilde kendini tam bir şair, müzisyen, mimar olarak hissedemeyeceğinden mi korkuyorsun?
belki de; aslında, içindeki takdir edilme veya kimlik sahibi olma boşluklarını doldurmaya çalıştığının farkına varmalısın. bir sıfatın peşine düştüğünün farkına varıp, önce bir isim sahibi olmayı düşünmelisin, zira isimler olmadan sıfatların hiçbir değeri yoktur. önce sıfatsız, çıplak ‘ben’ini tanıyıp olduğu gibi sevebilmeli ve kabul edebilmelisin, ki, diğer insanların da seni olduğun gibi sevme ve kabul edebilme şansı olsun – bu noktada diğer insanların seni sevme ve kabule tmesinin değeri senin için çok daha düşük bir seviyeye inmiş olacaktır.
ve bu noktada, sıfatlara duyduğun ihtiyacın da şaşırtıcı bir biçimde ortadan kalktığını gözlemleyeceksin, onlar senin için birer ihtiyaç değil, tercih unsuru haline gelmiş olacaklar. sahip olduğun ve onaylayarak kabul ettiğin ‘ben’inin gücü, nasıl gözüktüğün veya şair, müzisyen, mimar gibi modellere ne kadar uyduğun konusundaki kaygılarını ortadan kaldıracaktır. insanlar, seni sıfatlarınla değil isminle değerlendirecektir. ‘ben’inin gücü, ortaya yeni birer şair, müzisyen veya mimar modeli çıkaracaktır – sana ait orijinal bir model. ve bu model, belki de boşluk sahibi insanların kendilerini bürümeye çalışacakları yeni bir model haline gelecektir.
‘kim’ sorusunun cevabı, evinin temelidir. ‘ne’ sorusunun cevabı, duvarlarıdır. ‘nasıl’ sorusunun cevabı ise, boyası ve perdeleridir.
Dr. Kerem Koseoglu 
Leave a Reply