Kuran’ın kaynağının insan olmadığına işaret eden önemli işaretlerden bir diğeri de, gökyüzü ile ilgili verilmiş haberlerdir. Bu haberlerin o çağda biliniyor olması pek mümkün gözükmemektedir.
Öncelikle, gökyüzünün çeşitli katmanlardan oluştuğunu ifade eden ayetlere göz atalım.
“Yeryüzündeki her şeyi sizin için yaratan sonra gökyüzüne yönelip yedi kat gök olarak düzenleyen ve her şeyi bilen O’dur.” (2:29)
“Üstünüze yedi sağlam gök bina ettik. Alev alev yanan aydınlatıcı ve ısıtıcı bir kandil yarattık. Taneler, bitkiler, sarmaş dolaş bahçeler çıkaralım diye yağmur yüklü yoğun bulutlardan şarıl şarıl yağmur yağdırdık.” (78:12-16)
Bugünün teknolojik imkanları ve ölçümleriyle, gökyüzünün çeşitli katmanlardan oluştuğunu biliyoruz. Bunlar; NASA tarafından troposfer, stratosfer, mezosfer, termosfer, iyonosfer ve ekzosfer olarak toplam 6 tane olarak listelenir. Ekzosferden sonra başlayan uzay boşluğu ile birlikte düşünürsek, Dünya açısından toplam 7 katman olduğu sonucuna varabiliriz.
Yedinci katman olarak uzay boşluğunun ifade edildiği, aşağıdaki ayette netlik kazanmaktadır:
“Sonra duman halinde bulunan göğe yöneldi; ona ve yeryüzüne, ‘İsteyerek veya istemeyerek gelin’ dedi. İkisi de, ‘İsteyerek geldik’ dediler. Böylece onları, iki evrede yedi gök olarak yarattı ve her göğe kendi işini bildirdi. En yakın göğü kandillerle süsledik ve onu koruduk. İşte bu, mutlak güç sahibi ve hakkıyla bilen Allah’ın takdiridir.” (41:11-12)
Yedi gökten en yakın olanının kandillerle (yıldızlarla) süslenmiş olduğu ifade edilmektedir. Bu da, yedinci gök olarak uzay boşluğunun kastedildiğini iyice netleştirir.
Aynı ayet, bu katmanların farklı görevleri olduğunu da ifade etmektedir. Bu görevleri ifade eden bazı ayetleri inceleyelim.
“Gökyüzünü korunmuş bir tavan kıldık; onlar ise bunun ayetlerinden yüz çeviriyorlar.” (21:32)
Kuran tarafından haber verilen koruma görevinin ne anlama geldiği, uzun yıllar sonra anlaşılmıştır. Stratosfer katmanı ultraviyole ışınlardan, mezosfer katmanı meteorlardan, iyonosfer katmanı solar radyasyondan korumaktadır.
“Dönüş sahibi olan göğe ve yarıklarla dolu yere yemin olsun ki, şüphesiz bu Kur’an hak ile batılı ayırt eden bir sözdür.” (13:11-13)
Burada ise göğün dönüş sahibi, yani bir döngü içerisinde olduğu ifade edilmektedir. Suların buharlaşıp gökyüzüne yükseldiği, akabinde yağmur veya kar şeklinde tekrar toprağa döndüğü ve bu döngünün sürekli tekrarlandığı; bugün net bir şekilde bilinmektedir. Bu görev, Kuran’da da ifade bulmuştur.
Görevlerinin ötesinde; gökyüzünün bazı karakteristik özellikleri de Kuran’da yer bulur.
“Allah kime hidayet etmek isterse, onun göğsünü İslam’a açar. Kimi de saptırmak isterse, onun da göğsünü göğe yükseliyormuş gibi iyice daraltır. Allah inanmayanların üzerine işte böyle murdarlık indirir.” (6:125)
Gökyüzünün üst katmanlarında hava basıncı azaldığından; kan, damarları ve kalbi zorlamaya başlar. Bu da, korumasız yükselen bir insanın göğsünde bir darlanma ve sıkıntı oluşmasına yol açar. Henüz uçağın keşfedilmediği yıllarda; Kuran, bu gerçeği haber vermiştir.
“Allah, gökleri gördüğünüz gibi direksiz olarak yükseltti. Sonra arşı istiva etti. Her biri belli bir süreye kadar hareket edecek olan güneş ve ayı buyruğu altına aldı. Kesin olarak Rabbiniz’le buluşacağınıza inanmanız için buyruğunu yürütüp, ayetleri uzun uzun açıklıyor.” (13:12)
O dönemin insanlarının bir kısmı, gökyüzünün direklerle havada tutulduğuna inanıyordu. Bir kısmı ise dağların üzerinde durduğunu düşünüyordu. Kuran, indirdiği bu net ayetle durumun böyle olmadığını ifade etmiştir.
Gökyüzü ile ilgili bu bilgileri bir araya getirdiğimizde, Kuran’ın indiği çağda yaşayan insanların çizemeyeceği bilimsel bir tablo ile karşı karşıya kalıyoruz. Bu tablo, Kuran’ın kaynağının insan zihni olmadığı konusunda önemli işaretlerden biridir.
Dr. Kerem Koseoglu 
Leave a Reply