Category: stories

Tek başına kalmaktan, yalnızlıktan ve çaresizlikten doğal olarak korkar insan. Kendini arkaya doğru bıraktığında onu yakalayacak kolların orada olduğunu bilmek ister. Bilmediği karanlık bir odaya girdiğinde; odayı tanıyan birinin elini, onun peşi sıra güvenle tutmak ister. İşte bu yüzden, tanımadığı bir odaya giren kişinin gözleri, odanın sakinleriyle şöyle bir kesişir. Ya bir mucize arar gözler;…

evinden ve evinin bahçesinden hiç çıkmayan bir çocuk yaşarmış kentin birinde… evin bahçesinde oyuncaklarıyla oynar, şarkılar söyler, salıncakta sallanır dururmuş… bir gün, gelen seslerden ve gürültülerden,yıllardır boş olan komşu evlerine yeni birilerinin taşındığını duymuş çocuk… usulca duvara yaklaşmış ve dinlemiş… bir anne, bir baba, ve kendisi gibi küçük kızları… neşeli, aydınlık seslerle yerleşmişler evlerine… çocuk…

Trop, saatlerdir elini sürmediği kaleme doğru yorgun bir bakış attı… Yazmak istiyordu… Sayfaları tüketmek istercesine yazmak… Olup bitenleri, yaşadıklarını, hissettiklerini kalemin ve kelimelerin elverdiği ölçüde, olduğu gibi paylaşmak istiyordu kağıtlarla… Ve belki kağıtları birkaç kişiyle… Her insan gibi, Trop’un da hayatında önemli bir yer kaplıyordu ilişkiler… Günün çeşitli zamanlarında, çeşitli insanları düşünerek geçirirdi saatleri… Bazen…

Ve yeşil yandı… Arabaların durmuş olduğundan emin olmak için başını bir kez daha sağa çeviren Maccan, yola doğru attı adımını… Ve bir diğeri onu izledi… Ve bir diğeri daha… Evine gidiyordu Maccan… Yalnızlığını tek başına yaşayabildiği tek yer olan odasına bir an önce varmak istiyordu… Sahte insanlardan sıkılmıştı; sahte ilişkilerse herhangi bir bulutun serin birkaç…

Birdenbire tanımadığım, bilmediğim bir yerde buldum kendimi… Etrafta yabancı binalar ve araçlar vardı, ve binalar bir tarafta tek sıra halindeydi… Araçlar ise binalardan önce başlıyordu, ve binalara kadar tek sıra halindeydi… Araçların sırası binaların sırasından daha önde idi, dolayısıyla araçların arkasından binaların başladığı noktaya kadar bir boşluk vardı. Kafamı gökyüzüne kaldırdım ve uçan bir araç…

Neden mi buradayım? Bekliyorum… Düşünmüyorum aslında bekliyorum sadece… Gözlerim gökyüzünde; ama aslında gökyüzü gözlerimde.. Gördüğüm herşey kendi içimde çünkü aslında gördüğüm haliyle… Gökyüzünün kendisi değil beklediğim… Küçük bir sihir, küçük bir mucize belki… Yağmuru bekliyorum… Yağmuru özledim… Damlaların saçlarımın arasından süzülmesini.. Haylaz bir damlanın boynumdan aşağı, bedenimi okşayarak bende gezinmesini… Çekingen damlaların kısacık ömürlerini yanımdan…

Zamanı bile kaybettim adımlarım birbirini izlerken sürekli ve sürekli ve sürekli ve sürekli… Sürekli ve sürekli üzerinde yürüdüğüm kumlar bir çöle mi ait, yoksa denizden hızla uzaklaştığım bir kumsala mı? Sürekli ve sürekli takip ettiğim bu belirsiz izler kime ait? Dönüp duruyorum belki de sürekli bir eksen etrafında, ve başladığım yere döndüğümde bulduğum belirsiz izler…

neden mi buradayım? bekliyorum… düşünmüyorum aslında bekliyorum sadece… gözlerim gökyüzünde; ama aslında gökyüzü gözlerimde.. gördüğüm herşey kendi içimde çünkü aslında gördüğüm haliyle… gökyüzünün kendisi değil beklediğim… küçük bir sihir, küçük bir mucize belki… yağmuru bekliyorum… yağmuru özledim… damlaların saçlarımın arasından süzülmesini.. haylaz bir damlanın boynumdan aşağı, bedenimi okşayarak bende gezinmesini… çekingen damlaların kısacık ömürlerini yanımdan…

hayat bazen çok yalnız… gece hızla akan parlak ışıkların arasında tek başına ağır ağır yürümek gibi kimi zaman… nereye doğru yürüdüğünü tam olarak bilemeden yürümek, duranlara çarpmadan… ayaklarının altındaki kaygan toprağın üzerinde, varlığının temeli olduğunu bile bile ilerlemek, varlığının ilk adımından son adımına doğru… zaman zaman odana girip bir daha hiç çıkmamak istersin… duvarların arasında…

hataları yinelememek… bazı şeyler bir kerede öğrenilemiyor demek ki… başkasına kolay gelen bir ders, bir başkası için öğrenilmesi zor bir oldu olabiliyor… yapacak birşey yok… geçmişi değiştirebilecek kadar güçlü değilim… keşkeler ve keşkeler… keşkeler çok zayıf ne kadar içten olurlarsa olsunlar… kendi içimde yaşadığım şeyler hakkında kimsenin hiçbir fikri yok… bilmiyorsunuz… belki de bilmemelisiniz… herşey…